Geen categorie

Solidariteit met Indiase boeren

Geplaatst opAuteur-

Voedsel Anders en Stichting Boerengroep organiseerden op 10 maart een webinar over de boerenprotesten in India. Dankzij twee Indiase gastsprekers kregen de deelnemers inzicht in de aanleiding en vorm van deze protesten. De heer Ramanjaneyulu, directeur van het Centre for sustainable agriculture, vertelde over het brede ongenoegen onder boeren en de drie landbouwwetten die de druppel vormden voor het protest. Mevrouw Dinker, activist en directeur van het Indian Social Action Forum INSAF, ging in op de spirit, samenstelling en harde overheidsaanpak van de demonstraties. Lees hieronder de samenvatting van hun presentaties en de uitkomst van de discussie daarna over mogelijke solidariteitsacties in Nederland.

Scroll helemaal naar beneden om het webinar terug te kijken.

Let’s raise our voices in solidarity! Solidariteitsbrief
Extinction Rebellion voerde actie bij de Indiase ambassade in Den Haag in solidariteit met de boeren in India. Op de campus van de Wageningen Universiteit vond ook een solidariteitsactie plaats (zie foto’s). Tijdens het webinar op 10 maart ontstond het idee om een solidariteitsbrief op te stellen, breed te laten ondertekenen en over een maand naar de Indiase ambassadeur in Nederland te sturen.
Teken je mee, als organisatie of individu voor eind juli?

Ja, ik toon ook solidariteit met de Indiase boeren

De heer Ramanjaneyulu over de aanleiding voor de boerenprotesten in India

vanaf 9.22 min in video webinar.
Directeur van “Centre for Sustainable Agriculture”, een belangenorganisatie in India die biologische en duurzame boeren steunt en representeert, en agro-ecologische praktijken promoot. Vanaf 9.22 min aan het woord.

De heer Ramanjaneyulu vertelt dat de crisis in de Indiase landbouw al 25 jaar aan de gang is. Op het gebied van ecologie, klimaat, water en gebruik van chemische bestrijdingsmiddelen. De economische crisis bestaat eruit dat de uitgaven van kleine boeren (85% van de boeren) zijn toegenomen en veel hoger zijn dan het inkomen. Zij belanden in een ‘schuldenval’. Het aantal zelfmoorden onder boeren die niet uit de val komen, is groot (350.000 in laatste 25 jaar) en enorm gestegen. Hij noemt een aantal kenmerken van de Indiase landbouw, zoals verschillen in landeigendom, veel kleine boeren, verschillen tussen staten en gender. Twintig jaar geleden begon de liberalisering. Dit was nationaal beleid. De privatisering is toegenomen, grote bedrijven zijn geïntroduceerd en de overheidsinvesteringen zijn afgenomen. De rol van de overheid was vanaf 1960 heel groot. De ‘Groene Revolutie’ moest het tekort aan voedsel oplossen. De overheid focuste qua productie op een paar staten (Punjab, Haryana, UP), kocht daar op, verspreidde het voedsel (tarwe, rijst) over het land en controleerde de voorraad zodat prijzen niet stegen in de (gereguleerde) markten. Waar de overheid koopt, bij wie en voor welke prijs is nog steeds bepalend voor welke boeren de winnaars en (grote) verliezers zijn. Maar die rol wordt kleiner. Decentralisatie van inkoop en particuliere opslag van voorraden zijn nieuwe praktijken die nog niet opgenomen zijn in het beleid. Er is een noodzaak om dit aan te passen.

De drie wetten waar nu tegen geprotesteerd wordt* adresseren zaken als deze, maar vormen tegelijkertijd ook een bedreiging voor de gegarandeerde minimumprijs die boeren nu krijgen, voor eerlijke geschillenbeslechting (binnen contract farming). De exacte inhoud van de wetten is niet perse de reden voor de protesten. Het gaat ook om hoe de huidige overheid functioneert en zaken aanpakt (o.a. corona/ lockdown, steun aan grote bedrijfsleven). De boeren uit Punjab en Haryana zijn ook boos omdat de overheid hen gepusht heeft richting monoculturen met veel gebruik van water en chemicaliën waardoor ze nu ecologische problemen hebben. De overheid heeft nooit de verantwoordelijkheid op zich genomen om deze ingeslagen weg te corrigeren. In 2014 waren de voorraden te groot en moest de productie in deze staten omlaag. De discussie gaat nu logischerwijs alleen over de wetten, maar deze zou over meer moeten gaan. Ook over de ecologische crisis. Een allesomvattende benadering is nodig. 

* De drie wetten betreffen de volgende zaken:

  1. De eerste wet schept vrije, ongereguleerde kansen voor de (groot)handel buiten de door de overheid gereguleerde markten (mandis). Zo ontstaan er twee parallelle markten. Een met richtprijzen en een waarin grote bedrijven alle ruimte krijgen om te handelen;
  2. De tweede wet stelt regels vast voor ‘contract farming’: onderlinge afspraken over de verkoop van de oogst tussen boeren en handelaren, waarbij de boeren prijsnemer zijn en geen verweer hebben tegen ‘bad deals’. 
  3. de derde wet gaat over de opslag. Opslag-hoeveelheden waren eerst beperkt, maar nu kan men onbeperkte hoeveelheden opslaan en bewaren totdat de prijzen hoger zijn. Speculeren op prijsstijgingen dus.

Mevrouw Dinker over spirit, samenstelling en harde overheidsaanpak demonstraties

vanaf 35.30 min in video webinar. Activist gebaseerd in Zuid-India, directeur van het Indian Social Action Forum INSAF, met leden in verschillende staten in India en secretariaat in Delhi. Vanaf 35.30 min aan het woord.

Toen de boeren uit Punjab, na lokale protesten, zich eind november verzamelden bij de hoofdstad Delhi, werd de rest van het land wakker. Dit was een ander type boer, zeer vastberaden en in staat om de overheid te dwingen tot gesprekken (11 rondes). De boeren stemden niet in met de gebruikelijke protest locatie in de stad, maar bleven aan de rand. Ze belegerden de stad. Ook traditionele boerenleiders waren verrast. De demonstranten zijn zeer gecommitteerd. Tegen alle verwachtingen in hebben ze de bittere winterkou getrotseerd. Voor de Punjabi boeren speelt mee dat hun voorouders in 1917/20 een beweging voor landrechten leidden. Negen maanden en 17 dagen vochten zij voor rechten die nu niet door deze nieuwe wetten verloren mogen gaan. Sinds het grote protest op 26 januari – de Dag van de Republiek – toen boeren massaal de stad introkken, stelt de overheid zich keihard op tegen de demonstranten. Ze worden bestempeld als anit-nationalisten, vervolgd (net als journalisten) voor opruiing, er is traangas ingezet, in de kampen is de voorziening van water, voedsel en electriciteit geblokkeerd. Maar de demonstranten redden zich met zelfgemaakte toiletten, zonnepanelen, waterpompen en voedsel komt uit de buurstaat Haryana.  De steun van omwonenden is groot ondanks druk vanuit de overheid om de demonstranten van hun land te jagen. TV kanalen mogen niet naar binnen. Jongeren organiseren berichtgeving via sociale media. Er is steun vanuit vakbonden en inmiddels nemen ook grote aantallen vrouwen deel. Na 26 januari was de verwachting dat het zou uitsterven maar het breidt zich daarentegen uit. Er zijn grote bijeenkomsten in het hele land. Traditionele patriarchale dorpsraden hebben zich achter de protesten geschaard en moedigen vrouwen zelfs aan om te gaan (zij stonden bekend als ‘anti vrouw’). 280 mensen zijn gestorven, vooral door de kou, maar het is een prachtige democratische ruimte, geweldloos in de beste traditie van het land. Vrouwen, kinderen, jong, (heel) oud, mensen krijgen eten en medische zorg. Ze zullen doorgaan tot de wetten volledig zijn ingetrokken. De overheid zegt dat de wetten in het belang zijn van de boeren, maar boeren zijn helemaal niet geconsulteerd. 

Bekijk hier het webinar terug.

Lees ook: